Σάουνα μετρίας εντάσεως κάναμε την περασμένη Κυριακή, στο ζεστό αυτό σπήλαιο, με τον Γιώργο Κουρέντζη και τον Γιάννη Μήλα.
Φτάσαμε λίγο πρίν τις 10:00′ στο δρόμο από κάτω κι εκεί που ετοιμαζόμασταν, ήρθε ένα αυτοκίνητο με γνωστά άτομα από τον ΣΠΕΛΕΟ και περίμεναν κι άλλους.
Μιας και εμείς ήμασταν έτοιμοι, μπήκαμε πρώτοι και τα υλικά μας θα μας τα ξαρμάτωναν τα παιδιά.
Κατεβήκαμε μέχρι τη λίμνη, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο πρώτο πατάρι πρός τα πάνω, συναντώντας πιά όλη την ομάδα, μεταξύ των οποίων αρκετούς φίλους και γνωστούς!
Τα είπαμε λιγάκι για τα τελευταία νέα μας, καλαμπουρίσαμε ως συνήθως και τους αφήσαμε να απολαύσουν την κατάβασή τους. Αυτά είναι που λένε, πέρναγα από τη Κλαυθμώνος και να δείς ποιόν συνάντησα!
Πρόκειται για μια μεγάλων διαστάσεων διάκλαση, με δυσάρεστα απομεινάρια του εμφυλίου που γκρέμιζε την Πατρίδα μας, όταν όλοι οι άλλοι επούλωναν τις πληγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Από το χωματόδρομο που φτάνει λίγο κοντύτερα στο χάσμα, περνάει μόνο τρακτέρ, τώρα πιά, οπότε το πήραμε με τα πόδια ανεβάζοντας τα υλικά όσο μπορέσαμε, με το μοναδικό ψηλό αυτοκίνητο που είχαμε μαζί μας.
Ξεκινάει με ένα 45μετρο κάθετο κατέβασμα, όπου κι έπεσε το κοριτσάκι που έδωσε το όνομά του στο σπήλαιο και συνεχίζει με μακρόστενες αίθουσες που υπήρχαν παγιωμένα, τα προαναφερόμενα Εμφυλιοπολεμικά ανθρώπινα κατάλοιπα στο γυαλιστερό ασβεστιτικό δάπεδο. Αυτή φορά διαπιστώσαμε ότι έπεσε πολύ νερό και φερτά, με αποτέλεσμα να έχουν καλυφθεί όλα με σωρούς χωμάτων και πάρα πολλών μικρών βράχων. Σε κάποια σημεία είχε χαραχτεί κοίτη πάνω από μισό μέτρο βάθος και ένα μέτρο πλάτος, αλλά και πάλι δεν είχε αποκαλυφθεί το παλιό πάτωμα. Πάντως ανθρώπινα οστά και διαλυμένα παπούτσια, βρήκαμε μερικά.
Με έξι-επτά, ή και παραπάνω μέτρα φάρδος, είναι από τις μεγαλύτερες διακλάσεις που έχω δει και υπάρχει χώρος ώστε σε μερικά σημεία να δημιουργούνται “νησίδες” τεραστίων διαστάσεων βράχων που έχουν καταπέσει στο κέντρο σχεδόν της στοάς, με πέρασμα και δεξιά και αριστερά.
Ο διάκοσμος είναι αρκετά στεγνός, στα τοιχώματα κυρίως, αλλά υπαρκτός.
Κατεβήκαμε κάπου 100μέτρα σε βάθος χρησιμοποιώντας, εκτός του αρχικού σχοινιού, δυό τρία ακόμη 20μετρα και σε άλλα σημεία που ήταν εφικτό, απλώς κατεβαίναμε ελεύθερα σε γκρεμίσματα και βράχια.
Κυριακή 2/3/2025 Τρύπα του Βοριά
Αυτό το υπέροχο σπήλαιο, ήταν και το κεντρικό θέμα της εξόρμησής μας.
Για μένα υπήρχε και κάτι άλλο, πολύ σπουδαιότερο. Μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια, από τότε που είχα πάει τελευταία φορά, αυτή τη φορά ήρθε μαζί μας ο ντόπιος παλιός φίλος Περικλής Σάκκαρης που είχα να τον δώ πολλά χρόνια και με καλή συγκυρία, ήρθε κι ο Γιώργος Εξηνταβελώνης από Καλαμάτα. Φίλοι από το 2004, με τον Περικλή και τον Γιώργο απολαύσαμε παρέα, για μια ακόμη φορά τη μαγική ατμόσφαιρα αυτού του σπηλαίου.
Η τρύπα που οδηγεί στο έγκοιλο, είναι κυριολεκτικά μια τρύπα στενή, που σχεδόν κανένας δεν μπορεί να περάσει τους ώμους του, αν δεν σηκώσει και τα δύο χέρια του, τουλάχιστον, όχι άντρας.
Μετά την πρώτη κατάβαση των 50 περίπου μέτρων, υπάρχει τεράστια αίθουσα, που μόνο αυτή να περιδιαβεί κανείς, θα βρει να φωτογραφίζει σπηλαιοθέματα όλη μέρα! Εμείς για να μην καθυστερήσουμε πολύ, κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τα έγκατα με τα πιο πλούσια λευκά τοιχώματα. Προς τα εκεί, το σπήλαιο συνεχίζει περπατητό, με κάποια σημεία που έχουμε εξοπλίσει με μόνιμα σχοινιά, γιατί έχει κατακρημνίσεις μεγάλων τμημάτων της οροφής, που δημιουργούν μεγάλες σχετικά λείες γλιστερές επιφάνειες.
Μαζί μας είχαμε πάρει αρκετά μέτρα σχοινί και κάναμε ενίσχυση στα δεσίματα που υπάρχουν στα κατηφορικά περάσματα και τις τραβέρσες, καταργήσαμε οξειδωμένες ασφάλειες και γενικά κάναμε ότι μπορέσαμε για μια μικρή ανανέωση στα εσωτερικά αρματώματα.
Περπατητό, που λέει ο λόγος, γιατί και αναβάσεις έχει και μέτριας δυσκολίας αναρριχήσεις και ένα χαράκι κάθετο στενό, που περνιέται μόνο με “κολύμπι” οριζόντιο, που καταλήγει άμεσα σε τραβέρσα. Άλλη μια τραβέρσα που καταλήγει σε κατάβαση 8-9 μέτρων και άλλα πολλά. Όλα τα παραπάνω, εξελίσσονται μέσα σε λευκό, υποκίτρινο και γενικώς μεγάλων διαστάσεων και πολύ πλούσιο διάκοσμο. Οι φωτογραφίες όπως και να τις βγάλεις, πάλι λίγα απεικονίζουν, αλλά καλύτερα να δείτε αυτές, παρά να περιγράψω περισσότερο τα τοπία.
Φθάσαμε στο τερματικό, για μας, σημείο με το “χέρι που δείχνει” και αγναντέψαμε τις κατάλευκες αίθουσες περίπου 30 μέτρα πιό κάτω, από ένα μεγάλο άνοιγμα. Δεν υπάρχει συνέχεια από κει και κάτω και έχει ελάχιστες επισκέψεις, πράγμα καλό για το διάκοσμο.
Η επιστροφή στην επιφάνεια, είναι σαν γέννημα στην κυριολεξία! Σε αντίθεση με το μπάσιμο που βοηθάει η βαρύτητα, έστω και λίγα κιλάκια να έχει πάρει κανείς, το καταλαβαίνει καλά! Εκεί είναι που πέφτει γέλιο!
3/3/2025 Σκυλοδευτέρα στα Νιάτα
Ένα Διονυσιακό έθιμο, που το κρατάει ζωντανό το χωριό, με πρωτοστάτες τους Σακκαραίους! Ο Περικλής ανέλαβε και να μας διακοσμήσει αναλόγως, με καρβουνιά στα πρόσωπα και ρούχα τελευταίας μόδας! Μπροστά ο 90άχρονος Κωτσισπύρος πάνω στο άλογο με τον Καρνάβαλο κι από κοντά οι γιοί του, Περικλής και Τάκης, μαζί και οι δυο κόρες του Γεωργία και Ελένη, οι γαμπροί και τα παιδιά.
Ξεκινήσαμε όλη η κομπανία, γυρνώντας από όλα τα σπίτια του χωριού που ήταν ανοικτά, περιμένοντάς μας με κρασιά και μεζέδες. Στο σπίτι του Νίκου και της Αδαμαντίας, είχαμε από τα παιδιά, ζωντανή μουσική και χορό. Μετά μπήκαν με τους δύο γιούς τους στην ομάδα κι αυτοί, ακολουθώντας τη συντροφιά. Με διάφορα πλακατζίδικα επεισόδια στο δρόμο, καταλήξαμε στο εκκλησάκι με τη μεγάλη φωτιά απ’ έξω, κάψαμε τον καρνάβαλο και χορεύοντας και γελώντας, κάποτε μας έπιασε το τσουχτερό κρύο κι αρχίσαμε να μαζευόμαστε.
Καλύτερο κλείσιμο για το 3ήμερο, δεν μπορούσε να υπάρχει!
Πολλές ευχαριστίες από όλους μας για τη φιλοξενία και τη ζεστή φιλική ατμόσφαιρα που μας προσφέρθηκε από όλους στο Χωριό, σαν να ήταν το αυτονόητο και ιδιαιτέρως στον Περικλή και την οικογένειά του, για όλα τα παραπάνω, αλλά και για την άψογη διαμονή που μας προσέφεραν.
Ημέρα αφιερωμένη στις τεχνικές Αυτοδιάσωσης Ομάδας, η σημερινή, με πολλαπλά εργαστήρια. Αλλαγή κατεύθυνσης και πέρασμα κόμπου, για τους νεότερους, απεγκλωβισμοί σε κάθετο σχοινί και σε τραβέρσα, για τους παλιότερους. Λέγαμε μήπως το κατεβαίναμε όλο μέχρι κάτω, αλλά απορροφηθήκαμε τόσο με αυτά, που ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε.
Βγήκαμε το απόγευμα, πρίν σκοτεινιάσει, ικανοποιημένοι όλοι και λίγο πιό πλούσιοι σε εμπειρίες. Η θερμοκρασία έξω ήταν γύρω στους 4°, ενώ κάτω εμείς ζεσταθήκαμε και ιδρώσαμε εκτελώντας τις ακολουθίες των ασκήσεων. Άλλη μια μέρα πέρασε, γεμάτη δράση και καλαμπούρια!
Εκτός από μένα, ήμασταν οι: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Δέσποινα Καλογεροπούλου, Κώστας Αναγνώστου, Γιώργος Κουρέντζης, Γιάννης Μήλας.
Η σπηλιά αυτή έχει ένα μονοκόμματο βάθος περίπου 70 μέτρα με μιά-δυό σύντομες αλλαγές στο ξεκίνημα και μία ακόμη λίγο πριν το τέλος της, στα 8 μέτρα περίπου. Το υπόλοιπο κομμάτι της είναι μια επιβλητική κατάβαση σε μια σωλήνα, όπου το φώς περνάει μέχρι κάτω. Γι’ αυτό το επιλέξαμε, ώστε να κάνουμε προπόνηση στα μεγάλα πηγάδια. Αρμάτωσαν, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας και η Δέσποινα Καλογεροπούλου και στη συντροφιά εκτός από μένα, ήταν ο Κώστας Αναγνώστου, ο Γιώργος Κουρεντζής κι ο Γιάννης Μήλας. Στο βάθος του σπηλαίου, υπάρχει στολισμός, μεγάλες κουρτίνες και κάποια μοτίβα μοναδικά, όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε σπήλαιο. Δυνατή εμπειρία και πολύ καλή παρέα, με το κέφι και τα καλαμπούρια, σε αναλογία με τη ζωηράδα των μελών της.
Με λίγο χιόνι, αέρα και παγωνιά, στήσαμε τα σχοινιά το Σάββατο. Με ακόμα περισσότερο μας υποδέχτηκε το βουνό την Κυριακή, που μαζεύτηκαν τα μέλη, με συγγενείς και οι φίλους, για το κόψιμο της πίτας της χρονιάς. Με μεγάλη χαρά διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά είχαν αυγατίσει! Γέμισε το λαγούμι που οδηγεί στη λιμνούλα, κάμποσες φορές και είχαμε μπόλικα και στο σχοινί! Ευτυχώς είχαμε προβλέψει για υλικά ανάβασης και μπόλικα κράνη.
Με χαρά είδαμε πρόσωπα χαμένα από τις δραστηριότητές μας, που το μεγάλωμα της οικογένειας, οι υποχρεώσεις της ζωής κι άλλα πολλά, κρατάνε μακρυά μας και είπαμε όσα προλάβαμε αναπληρώνοντας τα κενά στις πτυχές της ζωής τους, τα νέα τους και τα δικά μας, που έχει καταβροχθίσει η καθημερινότητα.
Με την ευκαιρία κάναμε πάλι απονομή των Βεβαιώσεων Παρακολούθησης Σεμιναρίου Β’ Σπηλαιολογίας, μιας και υπήρχε ένα λάθος στην εκτύπωση της προηγούμενης τελετής! Καλύτερα! Με τη δεύτερη, δένουν πιό γερά!
Η πίτα της κυρίας Προέδρου, ήταν ακόμη μιά φορά υπέροχη και έφτασε ίσα-ίσα. Το φλουρί το κέρδισε ο Παναγιώτης, φίλος του Συλλόγου, άνθρωπος της δράσης. Καλύτερα, γιατί ήταν ένας καλός φακός εξορμήσεων, προσφορά του Γιώργου Δήσιου.
Πολλοί δεν ήρθαν, ίσως λόγω του κρύου και της δυσκολίας του δρόμου, όταν πέσει χιόνι, αλλά όσοι το τόλμησαν, απόλαυσαν τις δράσεις και το ξανασμίξιμο. Χοντρές νυφάδες σηματοδότησαν το κλείσιμο της συγκέντρωσης, βρίσκοντας τον Ανδρέα στο καθήκον, ξαρματώνοντας τα σχοινιά.
Να είμαστε όλοι καλά, γεροί και δυνατοί και με ακόμα περισσότερα πιτσιρίκια, να ξανακόψουμε την πίτα της επόμενης χρονιάς.
Χρόνια Πολλά σε όλους που ήρθαν, σ’ αυτούς που δεν μπόρεσαν, σ’ αυτούς που μας σκέφτηκαν και σ’ αυτούς που τους σκεφτήκαμε εμείς! Να έχουμε όλοι, μια καλή Σπηλαιολογική Χρονιά!
Περάσαμε μια ωραία μέρα προπόνησης, στο γνωστό μας σπήλαιο, το Κορυφογραμμής, στον Υμηττό. Ευκαιρία για τον Ανδρέα για εμπειρία στο αρμάτωμα και για τον Κώστα στο ξαρμάτωμα. Καταφέραμε και μια ομαδική φωτογραφία, χωρίς φλάς, με φωτισμό φακού κράνους. Όλα πήγαν μιά χαρά και αρκετά σύντομα ολοκληρώσαμε την εξόρμηση. Συμμετείχαν οι: Ανδρέας Λιόσης, Κώστας Αναγνώστου, Αριστοτέλης Γλέντης, Γιάννης Μήλας και Άγγελος Βλαχόπουλος.
Με την ευκαιρία της πραγματοποίησης της Εκλογικής Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου μας Απονεμήθηκαν οι Βεβαιώσεις παρακολούθησης του σεμιναρίου Β’ Σπηλαιολογίας τα τρία μέλη μας Γεράσιμος Κρεμμύδας, Δέσποινα Καλογεροπούλου και Ανδρέας Λιόσης. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια καλή πρόοδο και καλές εξερευνήσεις.
Το Σάββατο, ψάξαμε για σπήλαια σε μια αρκετά μεγάλη περιοχή, κοντά στην οποία είχαμε ερευνήσει κατά τις προηγούμενες εξορμήσεις μας, συνδέοντας τα πεδία. Νωρίς το απόγευμα, βρήκαμε το χρόνο και για μια επίσκεψη στο Αρχαίο Κάστρο πάνω από την Κύμη.
Την επομένη, είπαμε να κάνουμε λίγα σχοινιά, οπότε χορτασμένοι από το χθεσινό περπάτημα, μπήκαμε στο Πύργου Μεγάλο Βάραθρο, που είναι δίπλα στο χωματόδρομο και κατεβήκαμε μέχρι την μεγάλη τραβέρσα, στα 70 μέτρα περίπου.
Με τον Κώστα Αναγνώστου, τον Γιώργο Κουρεντζή και την Κυριακή, τον Γιάννη Μήλα (ΕΣΕ).
Χαμηλές νεφώσεις και τις δύο μέρες και βροχή το βράδυ, ήταν το σκηνικό στο οποίο εξελίχθηκε η εξόρμησή μας. Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των ημερών, δεν είχαμε βροχοπτώσεις.
Σκοπός μας ήταν να εξερευνήσουμε για πιθανή συνέχεια το μικρό βάραθρο κοντά στην Ελατοσπηλιά και την επομένη, να ερευνήσουμε κάποια από τις περιοχές που παρουσιάζουν ενδιαφέρον στη Εύβοια.
Ξεκινήσαμε με το βαραθράκι, στο οποίο υπήρχε ένα βύσμα ήδη, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος Σύλλογος το είχε επισκεφθεί, κάναμε ένα δεύτερο αρμάτωμα, για σιγουριά, και βρήκαμε λίγο πιο πάνω από το τελικό σημείο του σπηλαίου, μια παλιά διάνοιξη, που οδηγούσε σε μια όμορφη χαμηλή αίθουσα. Εκεί βρήκαμε ότι θα μπορούσαμε να το συνεχίσουμε, πάλι με διάνοιξη, κάμποσα μέτρα πιο κάτω, αλλά δύο παράγοντες, η απουσία ρεύματος αέρα στην σχισμή και η παρουσία μιας αρκετά μεγάλης ομάδας από νυχτερίδες, που αναπαύονταν στο βαθύτερο τμήμα του σπηλαίου, μας απέτρεψαν. Το αφήσαμε, ίσως για κάποια άλλη φορά. Ολοκληρώσαμε τη χαρτογράφηση και φύγαμε για διανυκτέρευση στην Αμπουδιώτισσα.
Την επομένη επεκτείναμε τις έρευνές μας στην ευρύτερη περιοχή του Ξηροβουνίου, εντοπίζοντας μικρά έγκοιλα, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όμως καλύψαμε μια μεγάλη περιοχή, στην οποία δεν χρειάζεται να ξαναπάμε, την καταγράψαμε, και ανακατευθύναμε το ενδιαφέρον μας για μια νέα πάλι περιοχή.
Η ομάδα μας: Κώστας Αναγνώστου, Γιώργος Κουρέτζης, Γιάννης Μήλας (ΕΣΕ) και Άγγελος Βλαχόπουλος.
Μια μικρής εμβέλειας εξερεύνηση, επιχειρήσαμε σήμερα Κυριακή, με μια μικρή διακινδύνευση, να έχουμε κάποια περαστική μπόρα, αλλά ήμασταν τυχεροί αγναντεύοντας ένα μέτωπο καιρού, μακρυά στον ορίζοντα.
Το κοντινό αυτό σπήλαιο, εντόπισε ένας φίλος κυνηγός σε μια εξόρμησή του, μας το κατέγραψε κι έτσι το είχαμε έτοιμο για έρευνα.
Αμέσως καταλάβαμε ότι θα μπορούσαμε να το κατέβουμε χωρίς σχοινί, αλλά δέσαμε σε ένα δένδρο, έτσι για υποστήριξη. Κατεβαίνοντας 4-5 μέτρα, είδαμε ένα σπασμένο στειλιάρι και ίχνη σκαψίματος, συμπεραίνοντας ότι είχε γίνει στόχος για θησαυρο-ερευνητές. Όντως κατεβαίνοντας λίγο ακόμα, βρήκαμε κι άλλα υλικά, κουβάδες κλπ και ακολουθώντας το λαγούμι, φτάσαμε λίγο βαθύτερα, κάπου στα 12-15 μέτρα, όπου τα περάσματα ήταν πια πολύ στενά και σταματήσαμε.
Υπήρχε στεγνός διάκοσμος στην οροφή, σε λίγα σημεία, αλλά κάτι είδαμε και πιστεύω ότι αν δεν είχαν σκαφτεί, οι μικρές αυτές αίθουσες δεν θα ήταν προσιτές.
Ευχαριστούμε τον φίλο Νίκο Δανιήλ για την ειδοποίηση!
Ήμουνα με τους:Γιάννη Μπιρμπίλη, Τάσο Λαμπρακάκη, Γιώργο Κουρέντζη.
