Διαλέξαμε με τα παιδιά του Σεμιναρίου, να κατέβουμε ένα καλό πεδίο, για την πρώτη εξόρμηση μετά τα μαθήματα κι έτσι πήγαμε στο τεχνικό και όμορφο αυτό Φαράγγι, μαζί με πέντε από τους πρόσφατα και πολύ επιτυχημένα, αποφοιτήσαντες. Βέβαια και οι παλιότεροι δεν χάσαμε την ευκαιρία κι έτσι μαζευτήκαμε δώδεκα άτομα για την κατάβαση.
Η πρώτη μας αντίδραση, όταν περάσαμε το χωριό και ανεβήκαμε στο βουνό, ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, από τα αποτελέσματα της περυσινής μεγάλης πυρκαγιάς. Έχουν απομείνει μόνο μερικές νησίδες πράσινου σε ένα εκτεταμένο μαύρο τοπίο, δυστυχώς.. Οι μικροί χωματόδρομοι που οδηγούν στην έξοδο από το νερό, όπου αφήσαμε ένα αυτοκίνητο, ήταν ορατοί σχεδόν από όπου μπορούσες να κοιτάξεις την πλαγιά, ενώ πρίν, δεν υπήρχε καθόλου ορατότητα, λόγω του πυκνού πευκοδάσους.
Όσο για το εκκλησάκι του Αγ. Λουκά, το σημείο που αφήνουμε τα αυτοκίνητα για την είσοδο, τώρα πιά το βλέπει κανείς από το δρόμο, πριν κ’άν στρίψει στο δρομάκι που οδηγεί εκεί.
Τα δέντρα θα ξαναγίνουν, κι ελπίζω να τα διαφυλάξουμε καλύτερα, την επόμενη φορά.
Το νερό, ήταν καλό, αρκετό για να ζήσουμε μερικές καλές εμπειρίες, ειδικά στα σημεία που δεν μπορείς να το αποφύγεις, αλλά όχι υπερβολικό. Οι βάθρες είχαν μπαζωθεί λίγο, αλλά όχι όσο θα περίμενε κανείς μετά από φωτιά. Μόνο κάτι πεσμένα δέντρα μας έμπλεξαν λιγάκι, μέσα στην κοίτη, αλλά ούτε κι αυτά ήταν επικίνδυνα, παρά μόνο άβολα. Βέβαια, υπάρχουν πολλά νεκρά, ακόμη όρθια, που όταν αρχίσουν να πέφτουν, θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πιστεύω ότι με τις κατεβασιές του επόμενου χειμώνα, θα κατέβουν πολλά προς τα κάτω.
Οι αγκυρώσεις ήταν εντάξει και οι καταβάσεις μας γινόντουσαν σχετικά γρήγορα και με σιγουριά.
Νωρίς το απόγευμα, φτάσαμε στην τελευταία βάθρα, κάναμε τη βουτιά και κατευχαριστημένοι, κατευθυνθήκαμε σε μια γνωστή μας ταβέρνα στην περιοχή, για ένα καλό τελείωμα της εξόρμησης.
Μετά από την αφοσίωση του Συλλόγου στο πρόσφατο Σεμινάριο Κατάβασης Φαραγγιών, για να αλλάξουμε λίγο τη δράση μας και να απολαύσουμε ένα σπήλαιο, οδεύσαμε στο κοντινό μας βουνό, τον Υμηττό.
Θέλαμε να χωθούμε στα στενώματα της Σπηλιάς της Μονής Αστερίου, βρήκαμε όμως μια μεγάλη ομάδα, που κατέβαζε εκεί περίπου είκοσι άτομα ενός σεμιναρίου Σπηλαιολογίας. Επί τόπου αλλάξαμε τα σχέδιά μας κατευθυνόμενοι στο Πύργου Μεγάλο Βάραθρο, πράγμα που μας άφησε πολύ ικανοποιημένους, γιατί κι αυτό είναι ένα πολύ τεχνικό πεδίο.
Με τα σχοινιά που είχαμε, κατεβήκαμε μέχρι το μεγάλο πατάρι στα -70μ. Περίπου και μας έμεινε ένα 20μετρο, με το οποίο προσπαθήσαμε να περάσουμε στην παράλληλη αίθουσα, που είναι Ανατολικά και αρκετά χαμηλότερα της κύριας. Τα υλικά μας όμως, δεν ήταν αρκετά.
Τον πάτο αυτής της πλευράς, τον έχουμε συναντήσει παλιότερα, από άλλο πέρασμα, στα πλαίσια της εξερεύνησης που κάναμε τότε, βρίσκοντας το βαθύτερο σημείο, αυτής της μεγάλης διάκλασης. Αλησμόνητη παραμένει αυτή η εμπειρία, για την οποία χρειαστήκαμε να περάσουμε δύσκολα εμπόδια, τραβέρσες, στενώματα και λάσπη πηχτή σαν πηλό σε κάποιο κομμάτι της πορείας. Είχαμε καταλήξει όμως σε μια κατακάθαρη αίθουσα, έχοντας την ικανοποίηση της ανακάλυψης μιας τόσο μεγάλης νέας διαδρομής, σε ένα τόσο γνωστό στη Σπηλαιολογική κοινότητα, βάραθρο. Ωραίες αναμνήσεις!
Ικανοποιημένοι από την εξόρμησή μας, ξεκινήσαμε τις αναβάσεις, βγαίνοντας στην επιφάνεια, νωρίς το απόγευμα.
Ο καιρός από το πρωί είχε περίεργες διαθέσεις και όντως, βγαίνοντας διαπιστώσαμε ότι είχε ήδη βρέξει και μας ξαναέβρεξε όπως αλλάζαμε τα ρούχα μας. Καλοδεχούμενο κι αυτό, αλλά για να μην γίνουμε μούσκεμα, ρίξαμε γρήγορα τα υλικά στο αυτοκίνητο και με τη βροχή να επιμένει, κάναμε μια μικρή στάση για καφέ, στο “Καταφύγιο” στην Καλοπούλα.
Το δεύτερο και τελευταίο Σ/Κ του Σεμιναρίου, ολοκληρώσαμε την ύλη και την κάναμε πράξη, με μεγάλη επιτυχία και όμορφες στιγμές.
Το Σάββατο το περάσαμε στο Φαράγγι της Γερακίνας, για μια γνωριμία με το πραγματικό, αλλά στεγνό πεδίο που διεξάγεται η δραστηριότητα. Τα πήγαμε πολύ καλά και είχαμε τη χαρά να έχουμε παρέα, παλιότερα μέλη που για διάφορους λόγους, είχαμε κάμποσο καιρό να βρεθούμε στο βουνό.
Ανεβήκαμε από το μονοπάτι, περάσαμε με καλό ρυθμό τις καταβάσεις και νωρίς το απόγευμα, βγήκαμε στα αυτοκίνητα.
Ολοκληρώσαμε τα θεωρητικά και πλήρεις πιά, ετοιμαστήκαμε για την επόμενη μέρα μας, σε νερά αυτή τη φορά.
Την Κυριακή φτάσαμε στη Νέδα, όπου μας υποδέχτηκε το Καλαματιανό Μέλος μας και φίλος, ο Γιώργος Εξηνταβελώνης που με το αλυσοπρίονο, μας άνοιξε το δρόμο για την αρχή του φαραγγιού. Πολλά δέντρα, βάτα και κλαριά, ήταν πεσμένα στο μονοπάτι, από τις βροχοπτώσεις του χειμώνα, αλλά σύντομα βρεθήκαμε να ντυνόμαστε στην κοίτη με τις στολές μας.
Το Φαράγγι είναι η χαρά των μικρών αλμάτων, όπως είναι διαμορφωμένο, έχοντας παντού μια άγρια επικάλυψη αλάτων στα βράχια, τέτοια που δύσκολα θα γλιστρήσει κάποιος. Αυτό μειώνει τον κίνδυνο τραυματισμών και είμαστε πιο ήσυχοι από αυτή την άποψη.
Μετά από μπόλικο κολύμπι και βουτιές, φτάσαμε στούς δύο τελευταίους μεγαλύτερους καταρράκτες, κάνοντας αλλαγές από διπλά σε μονά σχοινιά, παρακάμψεις και όλα όσα μάθαμε στο στεγνό πεδίο, με νερά αυτή τη φορά.
Νωρίς το απόγευμα ήμασταν ήδη σε μια ταβερνούλα του κοντινού χωριού Πλάτανος, για τις απονομές και νοστιμότατο φαγητό.
Ήταν ένα ωραίο Σεμινάριο που εύκολα προχώρησε στην ύλη, μας χάρισε ωραίες, μέχρι συγκινητικές στιγμές και έπεται συνέχεια, αν κρίνουμε από την ήδη κανονισμένη επόμενη κατάβαση. Καλή αρχή στους νέους μας συναδέλφους!
Συγχαρητήρια σε όλους τους “παλιούς” που βοήθησαν στην πραγματοποίησή του, με υπευθυνότητα!
Ξεκίνησε και φέτος το Σεμινάριο για την Μύηση στην Κατάβαση Φαραγγιών, με θεωρητικό στις 9/5/25 και ακολούθησαν τα πρακτικά το Σαββατοκύριακο. Με πολύ καλή απόδοση, όλο το Σχολείο επιδόθηκε στην εφαρμογή των τεχνικών, ολοκληρώνοντας σχεδόν όλη την ύλη. Ακολουθεί το επόμενο θεωρητικό και το επόμενο Σαββατοκύριακο, θα κατέβουμε κανονικά Φαράγγια. Καλές καταβάσεις στους νέους μας Συναδέλφους!
Σπηλαιοβάραθρο με βαριά ιστορία, το συγκεκριμένο, με μία μεγάλη αίθουσα περίπου 40 μέτρα από την επιφάνεια, στην οποία κατέληγαν τα δύστυχα θύματα που ρίχνονταν μέσα. Όμως με μιά μικρή ανάβαση περνάμε σε διάδρομο που οδηγεί σε κατάβαση περίπου 50 μέτρων και στα όμορφα κομμάτια του Σπηλαίου.
Στο τέλος της, μας υποδέχεται ένας λευκός κυλινδρικός σταλαγμίτης και μια κατάβαση με αντιστήριξη, μας οδηγεί σε μία λιμνούλα με λευκούς σταλαγμίτες σε σχήμα Πυραμίδας, πράγμα που μας υποδεικνύει ότι η στάθμη της αλλάζει, δίνοντας την δυνατότητα στον Ασβεστίτη, να στερεοποιηθεί και να τους δομήσει. Εμείς τους βρήκαμε με την κορυφή τους, 15 περίπου εκατοστά κάτω από την επιφάνεια. Προφανώς, σε κάποια γεωλογική στιγμή, στέγνωσε τελείως. Τα τοιχώματα είναι καταστόλιστα και βγάζοντας μερικές φωτογραφίες, συνεχίσαμε στην τελευταία κατάβαση, κάπου 10 μέτρων, που οδηγεί στο κατώτατο σημείο του σπηλαίου, με λίμνη κι αυτό. Σε κάποια μου επίσκεψη, την είχα βρεί γεμάτη με 2-3 μέτρα νερό, όμως αυτή τη φορά είχε πολύ λίγο. Πατήσαμε στη λάσπη, προσέχοντας να μην καταστρέψουμε τις υποδομές των σταλαγμιτών που είναι σε διάφορες φάσεις δημιουργίας. Από τρύπες στη λάσπη με σκληρό επίστρωμα, μέχρι σχηματισμένες κωνικές δομές όπως της προηγούμενης λιμνούλας. Τα τοιχώματα έχουν μια γλυπτή αισθητική με απαλές γραμμές και ένα πτυχωτό επίστρωμα, σχεδόν παντού γύρω-γύρω.
Βγάλαμε μια ομαδική φωτογραφία εκεί και ξεκινήσαμε την ανάβαση, αντικρίζοντας ένα συννεφιασμένο ουρανό, που μετά από λίγο, άρχισε να μας ψιχαλίζει. Μέχρι να βγούν και οι τελευταίοι το ψιλόβροχο είχε χοντρύνει και μπήκαμε το συντομότερο στα αυτοκίνητα, καταλήγοντας στην ζεστή αίθουσα μιας ταβέρνας για φαγητό.
Ο Σύλλογός μας διοργανώνει Σεμινάριο Μύησης στην Κατάβαση Φαραγγιών στο αναφερόμενο στον τίτλο διάστημα. Οι δηλώσεις συμμετοχής, γίνονται στο info@thiseas.org .
Τα μαθήματα ξεκινούν με διαδικτυακό Θεωρητικό την Παρασκευή 9/5 κι άλλο ένα την Τετάρτη 14/5.
Στα ενδιάμεσα Σαββατοκύριακα θα γίνουν τα πρακτικά, σε στεγνό πεδίο το πρώτο Σ/Κ, όπως και το επόμενο Σάββατο. Σε υγρό πεδίο, θα γίνει την τελευταία Κυριακή, που θα χρειαστεί να προμηθευτούν ή να νοικιάσουν στολές Νεοπρέν, όσοι από τους εκπαιδευόμενους, δεν διαθέτουν.
Το κόστος του Σεμιναρίου είναι 80€ και ο Σύλλογος θα διαθέσει τα απαραίτητα, κράνη και υλικά κατάβασης,
Επιλέξαμε να πάμε σε κάποιο από τα κοντινά και μάλιστα ο Γιώργος δεν το είχε κατέβει, οπότε αυτό το σπήλαιο αποτελούσε μια καλή λύση για μια μικρή δράση. Με τον Γιώργο Κουρέντζη και τον Γιάννη Μήλα.
Σάουνα μετρίας εντάσεως κάναμε την περασμένη Κυριακή, στο ζεστό αυτό σπήλαιο, με τον Γιώργο Κουρέντζη και τον Γιάννη Μήλα.
Φτάσαμε λίγο πρίν τις 10:00′ στο δρόμο από κάτω κι εκεί που ετοιμαζόμασταν, ήρθε ένα αυτοκίνητο με γνωστά άτομα από τον ΣΠΕΛΕΟ και περίμεναν κι άλλους.
Μιας και εμείς ήμασταν έτοιμοι, μπήκαμε πρώτοι και τα υλικά μας θα μας τα ξαρμάτωναν τα παιδιά.
Κατεβήκαμε μέχρι τη λίμνη, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο πρώτο πατάρι πρός τα πάνω, συναντώντας πιά όλη την ομάδα, μεταξύ των οποίων αρκετούς φίλους και γνωστούς!
Τα είπαμε λιγάκι για τα τελευταία νέα μας, καλαμπουρίσαμε ως συνήθως και τους αφήσαμε να απολαύσουν την κατάβασή τους. Αυτά είναι που λένε, πέρναγα από τη Κλαυθμώνος και να δείς ποιόν συνάντησα!
Πρόκειται για μια μεγάλων διαστάσεων διάκλαση, με δυσάρεστα απομεινάρια του εμφυλίου που γκρέμιζε την Πατρίδα μας, όταν όλοι οι άλλοι επούλωναν τις πληγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Από το χωματόδρομο που φτάνει λίγο κοντύτερα στο χάσμα, περνάει μόνο τρακτέρ, τώρα πιά, οπότε το πήραμε με τα πόδια ανεβάζοντας τα υλικά όσο μπορέσαμε, με το μοναδικό ψηλό αυτοκίνητο που είχαμε μαζί μας.
Ξεκινάει με ένα 45μετρο κάθετο κατέβασμα, όπου κι έπεσε το κοριτσάκι που έδωσε το όνομά του στο σπήλαιο και συνεχίζει με μακρόστενες αίθουσες που υπήρχαν παγιωμένα, τα προαναφερόμενα Εμφυλιοπολεμικά ανθρώπινα κατάλοιπα στο γυαλιστερό ασβεστιτικό δάπεδο. Αυτή φορά διαπιστώσαμε ότι έπεσε πολύ νερό και φερτά, με αποτέλεσμα να έχουν καλυφθεί όλα με σωρούς χωμάτων και πάρα πολλών μικρών βράχων. Σε κάποια σημεία είχε χαραχτεί κοίτη πάνω από μισό μέτρο βάθος και ένα μέτρο πλάτος, αλλά και πάλι δεν είχε αποκαλυφθεί το παλιό πάτωμα. Πάντως ανθρώπινα οστά και διαλυμένα παπούτσια, βρήκαμε μερικά.
Με έξι-επτά, ή και παραπάνω μέτρα φάρδος, είναι από τις μεγαλύτερες διακλάσεις που έχω δει και υπάρχει χώρος ώστε σε μερικά σημεία να δημιουργούνται “νησίδες” τεραστίων διαστάσεων βράχων που έχουν καταπέσει στο κέντρο σχεδόν της στοάς, με πέρασμα και δεξιά και αριστερά.
Ο διάκοσμος είναι αρκετά στεγνός, στα τοιχώματα κυρίως, αλλά υπαρκτός.
Κατεβήκαμε κάπου 100μέτρα σε βάθος χρησιμοποιώντας, εκτός του αρχικού σχοινιού, δυό τρία ακόμη 20μετρα και σε άλλα σημεία που ήταν εφικτό, απλώς κατεβαίναμε ελεύθερα σε γκρεμίσματα και βράχια.
Κυριακή 2/3/2025 Τρύπα του Βοριά
Αυτό το υπέροχο σπήλαιο, ήταν και το κεντρικό θέμα της εξόρμησής μας.
Για μένα υπήρχε και κάτι άλλο, πολύ σπουδαιότερο. Μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια, από τότε που είχα πάει τελευταία φορά, αυτή τη φορά ήρθε μαζί μας ο ντόπιος παλιός φίλος Περικλής Σάκκαρης που είχα να τον δώ πολλά χρόνια και με καλή συγκυρία, ήρθε κι ο Γιώργος Εξηνταβελώνης από Καλαμάτα. Φίλοι από το 2004, με τον Περικλή και τον Γιώργο απολαύσαμε παρέα, για μια ακόμη φορά τη μαγική ατμόσφαιρα αυτού του σπηλαίου.
Η τρύπα που οδηγεί στο έγκοιλο, είναι κυριολεκτικά μια τρύπα στενή, που σχεδόν κανένας δεν μπορεί να περάσει τους ώμους του, αν δεν σηκώσει και τα δύο χέρια του, τουλάχιστον, όχι άντρας.
Μετά την πρώτη κατάβαση των 50 περίπου μέτρων, υπάρχει τεράστια αίθουσα, που μόνο αυτή να περιδιαβεί κανείς, θα βρει να φωτογραφίζει σπηλαιοθέματα όλη μέρα! Εμείς για να μην καθυστερήσουμε πολύ, κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τα έγκατα με τα πιο πλούσια λευκά τοιχώματα. Προς τα εκεί, το σπήλαιο συνεχίζει περπατητό, με κάποια σημεία που έχουμε εξοπλίσει με μόνιμα σχοινιά, γιατί έχει κατακρημνίσεις μεγάλων τμημάτων της οροφής, που δημιουργούν μεγάλες σχετικά λείες γλιστερές επιφάνειες.
Μαζί μας είχαμε πάρει αρκετά μέτρα σχοινί και κάναμε ενίσχυση στα δεσίματα που υπάρχουν στα κατηφορικά περάσματα και τις τραβέρσες, καταργήσαμε οξειδωμένες ασφάλειες και γενικά κάναμε ότι μπορέσαμε για μια μικρή ανανέωση στα εσωτερικά αρματώματα.
Περπατητό, που λέει ο λόγος, γιατί και αναβάσεις έχει και μέτριας δυσκολίας αναρριχήσεις και ένα χαράκι κάθετο στενό, που περνιέται μόνο με “κολύμπι” οριζόντιο, που καταλήγει άμεσα σε τραβέρσα. Άλλη μια τραβέρσα που καταλήγει σε κατάβαση 8-9 μέτρων και άλλα πολλά. Όλα τα παραπάνω, εξελίσσονται μέσα σε λευκό, υποκίτρινο και γενικώς μεγάλων διαστάσεων και πολύ πλούσιο διάκοσμο. Οι φωτογραφίες όπως και να τις βγάλεις, πάλι λίγα απεικονίζουν, αλλά καλύτερα να δείτε αυτές, παρά να περιγράψω περισσότερο τα τοπία.
Φθάσαμε στο τερματικό, για μας, σημείο με το “χέρι που δείχνει” και αγναντέψαμε τις κατάλευκες αίθουσες περίπου 30 μέτρα πιό κάτω, από ένα μεγάλο άνοιγμα. Δεν υπάρχει συνέχεια από κει και κάτω και έχει ελάχιστες επισκέψεις, πράγμα καλό για το διάκοσμο.
Η επιστροφή στην επιφάνεια, είναι σαν γέννημα στην κυριολεξία! Σε αντίθεση με το μπάσιμο που βοηθάει η βαρύτητα, έστω και λίγα κιλάκια να έχει πάρει κανείς, το καταλαβαίνει καλά! Εκεί είναι που πέφτει γέλιο!
3/3/2025 Σκυλοδευτέρα στα Νιάτα
Ένα Διονυσιακό έθιμο, που το κρατάει ζωντανό το χωριό, με πρωτοστάτες τους Σακκαραίους! Ο Περικλής ανέλαβε και να μας διακοσμήσει αναλόγως, με καρβουνιά στα πρόσωπα και ρούχα τελευταίας μόδας! Μπροστά ο 90άχρονος Κωτσισπύρος πάνω στο άλογο με τον Καρνάβαλο κι από κοντά οι γιοί του, Περικλής και Τάκης, μαζί και οι δυο κόρες του Γεωργία και Ελένη, οι γαμπροί και τα παιδιά.
Ξεκινήσαμε όλη η κομπανία, γυρνώντας από όλα τα σπίτια του χωριού που ήταν ανοικτά, περιμένοντάς μας με κρασιά και μεζέδες. Στο σπίτι του Νίκου και της Αδαμαντίας, είχαμε από τα παιδιά, ζωντανή μουσική και χορό. Μετά μπήκαν με τους δύο γιούς τους στην ομάδα κι αυτοί, ακολουθώντας τη συντροφιά. Με διάφορα πλακατζίδικα επεισόδια στο δρόμο, καταλήξαμε στο εκκλησάκι με τη μεγάλη φωτιά απ’ έξω, κάψαμε τον καρνάβαλο και χορεύοντας και γελώντας, κάποτε μας έπιασε το τσουχτερό κρύο κι αρχίσαμε να μαζευόμαστε.
Καλύτερο κλείσιμο για το 3ήμερο, δεν μπορούσε να υπάρχει!
Πολλές ευχαριστίες από όλους μας για τη φιλοξενία και τη ζεστή φιλική ατμόσφαιρα που μας προσφέρθηκε από όλους στο Χωριό, σαν να ήταν το αυτονόητο και ιδιαιτέρως στον Περικλή και την οικογένειά του, για όλα τα παραπάνω, αλλά και για την άψογη διαμονή που μας προσέφεραν.
Ημέρα αφιερωμένη στις τεχνικές Αυτοδιάσωσης Ομάδας, η σημερινή, με πολλαπλά εργαστήρια. Αλλαγή κατεύθυνσης και πέρασμα κόμπου, για τους νεότερους, απεγκλωβισμοί σε κάθετο σχοινί και σε τραβέρσα, για τους παλιότερους. Λέγαμε μήπως το κατεβαίναμε όλο μέχρι κάτω, αλλά απορροφηθήκαμε τόσο με αυτά, που ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε.
Βγήκαμε το απόγευμα, πρίν σκοτεινιάσει, ικανοποιημένοι όλοι και λίγο πιό πλούσιοι σε εμπειρίες. Η θερμοκρασία έξω ήταν γύρω στους 4°, ενώ κάτω εμείς ζεσταθήκαμε και ιδρώσαμε εκτελώντας τις ακολουθίες των ασκήσεων. Άλλη μια μέρα πέρασε, γεμάτη δράση και καλαμπούρια!
Εκτός από μένα, ήμασταν οι: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Δέσποινα Καλογεροπούλου, Κώστας Αναγνώστου, Γιώργος Κουρέντζης, Γιάννης Μήλας.
